Potrzeba nam dziś takiej chrześcijańskiej wizji polityki, w której głębokie, egzystencjalne przekonanie o chcianej przez Stwórcę konieczności polityki – a więc i władzy, hierarchii, praw – współwystępowałoby z nonkonformistyczną zdolnością.

Zmarł prof. Mieczysław Gogacz (1926-2022). Wspomina go Paweł Milcarek.

Kino Jeana-Luca Godarda nie jest, nie było i nigdy nie będzie bezpieczne. Należy to stwierdzić już na początku, i to bez cienia bigoterii czy uprzedzenia.

Lato powoli stygnie. Dziś stało się to oczywiste. Zmiany czuć w powietrzu oraz specyficznej ciszy, jaka zapanowała wokół kościoła.

Czy zatem nawołuję do całkowitego odstąpienia katolików od udziału w koncertach i festiwalach muzyki sakralnej? Czy powinniśmy zawiesić nasze harfy?

„To, co najbardziej podziwiam w dziele Baringa – powiedział Mauriac Robertowi Speaightowi – to poczucie przenikania łaski, jakie daje”

Rzeczywistość jest także czymś, co nas przewyższa. Zatrzymała mnie wczoraj przebijająca się przez drzewa czerwień słońca, od zawsze taka sama, a za każdym razem nowa.

Tekst jest jednym z rozdziałów przygotowywanej przez autora książki zatytułowanej "Turbopapiestwo".

Esej pochodzi z ksiażki o.Jana P. Strumiłowskiego OCist „Zachwiana hierarchia. Pomieszanie pojęć i przyczyny kryzysu w Kościele”, która ukazała się nakładem Wydawnictwa Esprit. Christianitas objęło książkę patronatem medialnym.

Ten krótki medytacyjny tekst zapowiada zbliżające się wydanie nowej książki Michała Gołębiowskiego.

Ta skromna, lecz wspaniała nić czekała długie wieki, aby połączyć historię Jonasza przebywającego „we wnętrznościach wielkiej ryby” – z historią Chrystusa pogrzebanego „we wnętrzu ziemi”.

O tym dlaczego papiestwo nie jest katolickim fons et culmen.

Wraz z pontyfikatem Franciszka otrzymaliśmy dużo „stanu wyjątkowego”, na dodatek ze specyficzną mieszanką opowiadań o niezbędnym rozeznawaniu, czułości i koniecznej decentralizacji – oraz aktów „silnej ręki”, zmierzających do likwidacji, stygmatyzacji i centralizacji.

W powieści, w przedstawieniach wewnętrznej refleksji Połanieckiego trzykrotnie pojawia się sformułowanie “Msza po staremu się odprawia”.

Czy wierni Kościoła mogliby dziś powiedzieć o Franciszku: „Wiem, komu wierzę”? Wiadomo, że stanowisko papieskie w różnych kwestiach jest co najmniej słabo uargumentowane, a głównym sposobem działania Papieża jest narzucanie wiernym swej intuicji dobra. Sceptycyzm wobec tego rodzaju działania jest odpowiedzią rozumną.

Jest więc jakiś obiecany „spokój”, tak jak jest „widzenie”. Nie byłoby go wówczas, gdyby ostatecznie rzeczywistość pozostawała nierozpoznana.

Gdy polemista jest jednocześnie wyznawcą (tu: katolikiem), to socjologizuje on problemy swej religii i uzgadnia ją ze „światem”, musi ona wszak ulec w tych negocjacjach, których właśnie jest przedmiotem. Na tym polega sukces polemisty.

Trzecią przyczyną, która sprawia, że pasja totalitaryzmu przyciąga ludzi do siebie, jest potrzeba społecznej jedności. Kiedy cywilizacja traci jednoczącą filozofię życia i wspólny cel, staje się jak ciało bez duszy i rozpada się na tysiące niepasujących do siebie elementów.

Autor przeprowadza czytelnika krok po kroku przez sztukę T.S. Eliota "Mord w katedrze" przybiżając zawarty w niej sens.

Dziś przypada kolejna rocznica ludobójstwa Ormian, którego dokonało państwo tureckie.

Papieskie wypowiedzi z ostatnich kilkunastu dni wydają się precyzyjnie odzwierciedlać jego poglądy.

Wróćmy do osobistego wymiaru posłuszeństwa, które jest naszym niełatwym katolickim obowiązkiem

Wiara, nie odrzucając tego, co powierzchowne, dociera do wnętrza rzeczywistości. Jest jakby jego tętnem. 

Skaczący sobie do oczu politycy, przekrzykujący się publicyści zawieszają kłótnie, by wspólnie wyznać publicznie wiarę w naukę.