Hymny o św. Bernardzie

Lacte quondam profluéntes,
Ite, montes vos procul,
Ite, colles, fusa quondam
Unde mellis flúmina;
Israel, jactáre late
Manna priscum désine.

Mlekiem niegdyś spływające,
idźcie, góry, idźcie w dal,
idźcie, szczyty, w których dawniej
płynął słodki miodu zdrój;
ty więc przestań, Izraelu,
starożytną manną żyć.

Ecce cujus corde sudant,
Cujus ore prófluunt
Dulcióres lacte fontes,
Mellis amnes ǽmuli:
Ore tanto, corde tanto
Manna nullum dúlcius.

Oto święty, z jego serca
płynie mleko, które z ust
tryska krynicą rozkoszy,
słodszą nad najsłodszy miód;
żadna manna nie jest lepsza
dla serc naszych oraz ust.

Quæris unde duxit ortum
Tanta lactis cópia;
Unde favus, unde prompta
Tanta mellis sua vitas;
Unde tantum manna fluxit,
Unde tot dulcédines.

Pytasz, gdzie się kryją źródła
pełne zdrowych, mlecznych strug;
gdzie się kryje plaster miodu,
który ma niebiański smak;
gdzie nazbierasz chleba, który
wszelką słodycz w sobie ma.

Lactis imbres Virgo fudit
Cǽlitus puérpera:
Mellis amnes os leónis
Excitávit mórtui:
Manna sylvæ, cælitúmque
Solitúdo próxima.

Mówię: Panna mleko zlewa
z niebios, a jej Synem On,
martwy lew, co strumień miodu
wydał, kiedy podniósł krzyk;
samotnością była manna,
której pełny stał się las.

Doctor o Bernárde, tantis
Aucte cæli dótibus,
Lactis hujus, mellis hujus,
Funde rores désuper;
Funde stillas, plenióre
Jam potítus gúrgite.

O Bernardzie, mistrzu wiary,
ciebie zdobi wszelki dar,
niebios mleko, słodkie miody
spuść jak rosę z głębi chmur;
wody, którą czerpiesz z pełni,
choćby małą kroplę daj.

Summa summo laus Parénti,
Summa laus et Fílio:
Par tibi sit, sancte, manans
Ex utróque, Spíritus;
Ut fuit, nunc et per ævum
Compar semper glória.

Chwała bądź, wielkiemu Ojcu,
niechaj chwałę bierze Syn,
także niechaj równie święty
dziękczynienie przyjmie Duch.
Tak jak jest i tak jak było,
niechaj będzie wieczny czas.

Iam Regína discúbuit,
Sedens post Unigénitum :
Nardus odórem tríbuit
Bernárdus, tradens spíritum.

Już Królowa na swym tronie
siedzi obok Pana świata,
nard wydaje słodkie wonie,
gdy Bernarda duch ulata.

Dulcis Regínae gústui
Fructus sui suávitas:
Dulcis eius olfáctui
Nardi Bernárdi sánctitas.

Owoc jego miły w smaku
powonienie Pani pieści,
pełen cudnych jest zapachów
kwiat, co świętość w sobie mieści.

Venit Sponsa de Líbano
Coronánda divínitus,
Ut Bernárdus de clíbano
Veníret Sancti Spíritus.

Panna kroczy po pustyni,
by małżeństwo zawrzeć z Bogiem,
a Duch Święty piec uczynił,
by Bernarda obmył ogień.

Quae est ista progrédiens
Velut auróra rútilans?
Quis est iste transíliens
Colles, Sanctis coniúbilans?

Kim jest Ona, co przybywa
jaśniejąca niczym zorza?
Kim jest on, co się wyrywa
hymny niosąc po przestworzach?

Haec glória terríbilis
Sicut castrórum ácies:
Hic grátia mirábilis
Ut Assuéri fácies.

Ona, groźna w strasznej chwale,
niczym wojsko wojownicze,
On, cudowny, tak wspaniale
jaśniał królewskim obliczem.

Ora pro nobis Dóminum,
Praedúlcis fumi vírgula:
Inclína Patrem lúminum,
Pastor ardens ut fácula.

Różdżko słodko nam pachnąca,
wstawiaj się za nami co dnia,
skłaniaj nam światłości Ojca,
ty, co płoniesz jak pochodnia.

Sit Trinitati Gloria,
Per quam triumphus Virginis,
Et Bernardi Felicitas
Manent in caeli curia.

W Tobie Panny duch zwycięża,
w Tobie, Trójco, wieczny Boże,
radość trwa świętego męża,
kwitnie na niebieskim dworze.