Przez długi czas w piątek w I tygodniu Męki Pańskiej, dzisiaj zwanym także V tygodniem Wielkiego Postu, obchodzono święto Siedmiu Boleści Najświętszej Marii Panny. Od roku 1960 było to już tylko wspomnienie, a w kalendarzu Mszału z 1969 roku zostało zniesione zupełnie. Zachowano jedynie 15 września święto Matki Bożej Bolesnej choć obniżono jego rangę tylko do wspomnienia.

Zwróćmy jednak uwagę, że pod koniec pontyfikatu św. Jana Pawła II, a następnie wskutek działań Benedykta XVI, wymiar maryjny tego dnia zaczął być przywracany. W III edycji Missale Romanum dla formy zwyczajnej z 2002 roku dodana została do formularza dzisiejszego dnia następująca modlitwa jako kolekta do wyboru:

Deus, qui Ecclésiae tuae in hoc témpore tríbuis benígne, beátam Maríam in passióne Christi contemplánda devóte imitári, da nobis, quaesumus, eiúsdem Vírginis intercessióne, Unigénito Fílio tuo fírmius in dies adhaerére et ad plenitúdinem grátiae eius demum perveníre

Boże, który w tym czasie pozwalasz Twojemu Kościołowi pobożnie naśladować Najświętszą Maryję Pannę w rozważaniu Męki Chrystusa, daj nam, prosimy Cię, za jej wstawiennictwem z każdym dniem mocniej trwać przy Twoim Jednorodzonym Synu i osiągnąć pełnię Jego łaski.

Oczywiście w polskich parafiach pewnie jeszcze długo tej kolekty nie usłyszymy. Od ukazania się tej edycji Mszału minęło już ponad 17 lat a o polskim tłumaczeniu i jego rzymskim zatwierdzeniu ani widu, ani słychu. Och! Jakiś bardziej odważny kapłan mógłby tę modlitwę odmówić po łacinie a tłumaczenie wyświetlić na obecnym prawie w każdej świątyni wyświetlaczu do pieśni….. Niestety! Czasem odnoszę wrażenie, że księżą boją się łaciny w modlitwach gorzej niż diabeł święconej wody.

Wracając jednak do głównej myśli felietonu trzeba zauważyć, że jedynym w Kościele zachodnim miejscem, gdzie w pełni przywrócono ten obchód liturgiczny są ordynatriaty anglokatolickie. Ten dzień to w ich kalendarzu Saint Mary in Passiontide, czyli NMP w okresie Męki Pańskiej. Kolekta anglokatolicka brzmi następująco:

O Lord in whose Passion, according to the prophecy of Simeon, the sword of sorrow did pierce the most loving soul of thy glorious Virgin Mother Mary: mercifully grant that we, who devoutly call to mind the suffering whereby she was pierced, may, by the glorious merits and prayers of all the Saints who have stood beneath the Cross, obtain with gladness the benefits of thy Passion

Panie, podczas Twej Męki, według przepowiedni Symeona, miecz boleści przeszył umiłowaną dusz Dziewicy i Matki Maryi; spraw łaskawie abyśmy, którzy ze czcią rozważamy jej cierpienia, przez zasługi i modlitwy wszystkich Świętych, którzy stali pod krzyżem, otrzymali błogosławione owoce Twej Męki.

Zauważmy, że jest to nieznacznie zmodyfikowane tłumaczenie łacińskiej modlitwy z dawniejszej formy rytu rzymskiego:

Deus, in cujus passióne, secúndum Simeónis prophétiam, dulcíssimam ánimam gloriósæ Vírginis et Matris Maríæ dolóris gladius pertransívit: concéde propítius; ut, qui transfixiónem ejus et passiónem venerándo recólimus, gloriósis méritis et précibus ómnium Sanctórum Cruci fidéliter astántium intercedéntibus, passiónis tuæ efféctum felícem consequámur

Dodajmy, że zatwierdzona w 2015 księga liturgiczna anglokatolików, Divine Worship: The Missal przewiduje wprawdzie czytanie mszalne zgodne z formą zwyczajną rytu rzymskiego, dopuszcza jednak użycie sekwencji Stabat Mater. Także wszystkie pozostałe śpiewy własne, czyli propria są zgodne z dawniejszym zwyczajem rzymskim.

Piotr Chrzanowski

 

----- 

Drogi Czytelniku, skoro jesteśmy już razem tutaj, na końcu tekstu prosimy jeszcze o chwilę uwagi. Udostępniamy ten i inne nasze teksty za darmo. Dzieje się tak dzięki wsparciu naszych czytelników. Jest ono konieczne jeśli nadal mamy to robić.

Zamów "Christianitas" (pojedynczy numer lub prenumeratę)

Wesprzyj "Christianitas